W 2021 szkocki wokalista i szwedzki gitarzysta połączyli siły, by wykonywać muzykę w stylu Rainbow w nowym muzycznym projekcie. Doogie wracał nostalgicznie do roku 1995, gdy zaśpiewał na ostatniej studyjnej płycie Tęczy, a Norberg zmienił powermetalową stylistykę znaną z Persuader na muzykę lżejszą i niezwykle melodyjną - a przy tym taką, która nigdy się nie zestarzeje i zawsze będzie atrakcyjna. Płytę wydała 6 sierpnia 2021 wytwórnia Frontiers Records. Album wypełniła muzyka pełna żaru i pietyzmu w odtworzeniu stylistyki Rainbow, ale nasycona także duchem skandynawskiego melodyjnego grania z obszarów AOR i melodyjnego metalu. Głos White`a dodawał wszystkiemu dodatkowego autentyzmu, a Norberg grał z niebywałym wyczuciem: delikatnie, ale zarazem nie schodząc z metalowej drogi, oferując sporo pełnych finezji solówek w duchu późnych lat 70-tych i wczesnych 80-tych. Klawisze stanowiły przyjemne tło, ale to jednak gitary słuchało się z należytą uwagą. Ekipa grała kompozycje szybsze z typowymi dla Rainbow podziałami rytmicznymi i motoryką, a melodie zapadały błyskawicznie w pamięć, jak ta z Deal With The Preacher czy Steeltown. Jednocześnie dało się wychwycić, że zwrotki nie tylko były momentem przejścia do przebojowych refrenów - był to bowiem krążek killerskich melodii zwrotek właśnie, a nie refrenów. Fenomenalny heavymetalowy On Wings Of Angels zagrano z zębem i ta elegancja przypominała dokonania Royal Hunt i Cornerstone. Bezpośredni powrót do 1995 następował także w przebojowym Master Of Illusion i jeszcze raz to co w zwrotkach było w opcji melodii niebywale atrakcyjne. Zadziorny Hallelujah Brother szarżował doskonałymi ozdobnikami gitarowymi i mocniejszymi klawiszami, przy chuligańskiej zadziorności z solowych płyt Iana Gillana. Świetnie zespół rozgrywał wolniejsze rytmiczne utwory, sentymentalne i pełne ciepła oraz elegancji AOR jak Raging Silence z elementami twórczości Cornerstone. Kapitany Hell Has No Fury to dostojny i nasycony najlepszymi elementami dumnych numerów szwedzkiego melodyjnego hard`n`heavy. Z kolei AOR w skandynawskiej manierze na pograniczu metalu progresywneg to specyficznie pulsujący Star Ride. W sumie tylko pół-akustyczny Never Wrote A Love Song to lekkie potknięcie, bo sama melodia dosyć ograna, ale od klapy utwór ratował pełen ognia śpiew Doogiego i wysmakowana solówka płaczącej gitary Norberga. Na sam koniec bardzo jasny punkt w postaci bezpretensjonalnego i zwiewnego We Don`t Shoot Our Wounded - kawałek wysmakowany w melodii i zagrany z wielką precyzją. Taki przykład bardziej współczesnego melodyjnego heavy z lekkim ukłonem w stronę Royal Hunt. Brzmienie dobrano odpowiednio, a na szczególne wyróżnienie zasługuje ustawienie perkusji. Z dbałości o pewną prawdę historyczno-muzyczną gitara była dosyć lekka, ale wystarczająco wyrazista.

Doogie White (ex-Rainbow, ex-Yngwie Malmsteen, Empire, ex-Liesegang / White, Cornerstone, ex-Empire, ex-Rata Blanca, ex-Tank, ex-Demon`s Eye, MSG, White Appice Mendoza Iggy, Alcatrazz),
Emil Norberg (Persuader, ex-Savage Circus)