Argentyński zespół założony w 1985 w Buenos Aires. Wydany 22 sierpnia 1988 debiut trwał ponad 55 minut - przyjmował formę odświeżenia formuły heavy metalu w sposób charakterystyczny dla Ameryki Łacińskiej. Rolę lidera objął gitarzysta Walter Giardino (ur. 6 marca 1960), który wcześniej przewinął się przez skład V8. Za mikrofonem stanął Saúl Blanch, były frontman hard rockowego Plus i jego silny głos dawał o sobie znać w otwierającym wolnym La Misma Mujer - imponującym majestatycznym utworze, trwającym ponad 7 minut. Szybszy Solo Para Amarte szybko stał się jednym z koncertowych hymnów, w którym Blanch atakował swoim falsetem, który przerywała nagle wchodząca gitarowa solówka. Przeciętnie wypadł natomiast blisko 8-minutowy Gente Del Sur - najwolniejszy na krążku i mało przekonująco próbujący wykorzystywać wątki epickie, gubiące się jednak w pewnej monotonii. Giardino czarował shreddingiem w Rompe El Hechizo i kompozycja szła w ślady najlepszych dokonań Judas Priest, ale z dodatkiem neoklasycznych motywów. Gitarzysta ambitnie podchodził do sprawy w instrumentalnym Preludio Obsesivo - spektakularnym hołdzie dla Yngwie Malmsteena, po czym następował ponad 8-minutowy El Ultimo Ataque, jawiący się jako kompletny i całościowy metalowy elaborat z fenomenalną wprost solówką. Dość niepotrzebnie na koniec wrzucono instrumentalną balladę Otono Medieval, rozcieńczającą ciężar gatunkowy płyty. Produkcja satysfakcjonowała, choć resztę instrumentów zbytnio ściszono wobec gitary Giardino. Na scenie Ameryki Południowej pojawiła się nowa grupa, złożona z dobrych technicznie i mających fantazję muzyków.
Przyszłość wyglądała świetlanie dla Rata Blanca. Muzycy podpisali kontrakt z potentatem Polydor Records i 24 kwietnia 1990 na rynku pojawił się [2]. Okładka przedstawiała piękną wróżbitkę ze szklaną kulą, w którą wklejono zdjęcie grupy. Zmienił się skład - wokalistą został Adrián Barilari (ur. 11 listopada 1959), zatrudniono także klawiszowca Hugo Bistolfiego. Ten album do dziś uważany jest przez większość fanów za najlepsze dokonanie formacji, która tutaj znacznie zaostrzyła brzmienie, jednocześnie zachowując szacunek do twórczości Malmsteena i Ritchie Blackmore`a. W efekcie krążek posiadał wszystko, by zachwycić słuchacza - kapitalne otwarcie, zapamiętywalne ballady i doskonałe wykonanie. La Leyenda Del Hada Y El Mago (Legenda O Wróżce I Czarodzieju) od razu skręcał stylistycznie w stronę debiutu Yngwiego Rising Force i w kreowaniu tego średniowiecznego klimatu doskonale pomogły klawisze. Giardino serwował magiczne zagrywki, a Barilari od razu przekonywał za mikrofonem. Kiedy Adrian śpiewał "En ese sueno fatal de no sentir", Walter wchodził na identyczną tonację do jego głosu. Dynamikę tonowała odpowiednio emocjonalna ballada Mujer Amante - może zbytnio przyjazna radio, ale zawierająca znakomity refren. Neoklasyka z furią powracała w El Beso De La Bruja i tutaj po raz pierwszy Rata Blanca romansowali z heavy/powerem (głos Barilariego wypadł dość dziwacznie) i majestatyczną końcówką. Haz Tu Jugada próbował iść w ślady poprzednika, ale nie posiadał ani jego siły przebicia ani chwytliwości. Tajemnicze intro nadawało specyficzną złą atmosferę El Camino Del Sol (Droga Słońca) - utwór ciężko było zaszufladkować, gdyż wykorzystano w nim wachlarz różnorodnych elementów. Dziewięć minut mijało niczym błyskawica, a ten czas po części wykorzystał Giardino, po raz kolejny stosujący pirotechniczne zagrywki. Barilari wchodził na wysokie rejestry w Dias Duros (Trudne Dni), rzutując nieco pozytywnego myślenia słuchaczom, którzy przeżywali ciężkie chwile w życiu. Instrumentalna ballada Por Que Es Tan Dificil Amar? (Dlaczego Tak Trudno Kochać?) była smutna i melancholijna, z niemal "płaczliwą" gitarą. W porównaniu do debiutu poprawiono brzmienie, równoważąc wszystkie składowe. O ile Saúl Blanch wydawał się idealnym wokalistą dla Rata Blanca we wczesnym okresie, Barilari lepiej wkomponował się w prawdziwie metalowe oblicze kapeli. Tekstowo płyta skupiała się nie tylko na motywach baśniowo-fantastycznych, ale dotykała przyziemnych problemów (miłość, smutek, depresja).
Szczyt popularności ekipy przypadł na [3], biorący tytuł od statku Greenpeace "Rainbow Warrior". Materiał wciąż posiadał zadatki epickie, ale skupiał się na innych rzeczach niż dotychczas: rock`n`rollu i niepoległości (Quiza Empieces Otra Vez). Znalazły się na nim dwie niezwykle ważne ballady (Nada Es Facil Sin Tu Amor i Noche Sin Suenos - ta druga podkreślająca rolę Hugo Bistolfiego) i żelazne punkty koncertowe (Angeles De Acero - prawdziwy gitarowy popis, Abrazando El Rock`n`Roll, Los Ojos Del Dragon, Guerrero Del Arcoiris). Całości dopełniły dwie mainstreamowe kompozycje Hombre De Hielo oraz Angeles De Acero, niezwykle chwytliwe i przebojowe. Do siły El Beso De La Bruja z [2] bezpośrednio nawiązywał wskrzeszający neoklasycznego ducha La Boca Del Lobo. Pierwszy okres działalności udanie kończył [4], w zasadzie nagrany bez Bistolfiego. W tym samym okresie z pwodoów osobistych Rata Blanca opuścił Barilari, choć jeszcze zaśpiewał w tych pięciu utworach. Agresywna muzyka i teksty zdominowały płytkę, z której wybijały się przede wszystkim: Asesinos oraz pędzący Cuarto Poder. Późniejsze płyty były dobre lub przeciętne, z ciągle zmieniającymi się wokalistami. Na [13] pojawił się nawet szkocki frontman Doogie White, znany m.in. z Rainbow, Empire, Cornerstone i ze współpracy z Malmsteenem. Krążek zawierał materiał z [12] zaśpiewany po angielsku.

Muzycy Rata Blanca grali ponadto: