Niemiecko-amerykańska grupa powstała w 2006 z inicjatywy byłego gitarzysty Manowar, który postanowił grać metal po blisko 20 latach rozłąki z nim. Debiut ukazał się 22 sierpnia 2008 nakładem wytwórni AFM Records. Płyta z każdym kolejnym odsłuchem zyskiwała na atrakcyjności, choć o jakiejś reowlucji i powrocie do grania z Kings Of Metal mowy być nie mogło. 11 utworów opatrzono solidnym mocnym brzmieniem i utrzymano na dobrym poziomie. Blood Of Knives zawierał solówkę rodem z Manowar, a wczesny styl tej grupy unosił się także nad epickim I Got The Right. Z kolei rozpędzony Death And Glory był nadzwyczajna mieszanką stylów Iron Maiden, Running Wild i Brocas Helm. Plague Of Lies był pierwszym kawałkiem z czasów, kiedy Ross grał w Brain Surgeons (drugim był Constantine`s Sword). Riff nasuwał skojarzenia z Shell Shock Manowar, a Fuchs po raz pierwszy pokazał się wokalnie z wyśmienitej strony. Gods Of Dying emanował nutą niepokoju i dekadencji, a We Will Kill stanowił granie w najlepszej tradycji US Netalu, okraszone dodatkowo kapitalnym refrenem. Tej muzyce było jednocześnie blisko i daleko do twórczosci Manowar, a na plus należy zaliczyć, iż zespół podjął próbę wypracowania własnego stylu, rezygnujac z prostackiego kopiowania.
Świetne recenzje sprowokowały ekipę od nagrania drugiego krążka, który ukazał się 29 października 2010. Kingdom Arise obiecywał wiele po reszcie materiału, poparty mocną sekcją rytmiczną. Obawy mogły budzić jedynie "zdarty" motyw melodyjny, średni wokal i przeciętna solówka Rossa. Dead Man`s Curve kładł słaby refren i dopiero w dynamicznym tytułowym Hailstorm coś się wreszcie działo, a Fuchs wreszcie wpasował się w odpowiednią stylistykę. Burn Alive stanowił paskudną hybrydę AC/DC i Manowar, a negatywnego wrażenia nie zmieniał co prawda epicko zagrany Crom, ale zupełnie bez mocy, wolno i smętnie. Podobny zarzut można było postawić wobec Behold The Kingdom i gdyby nie kilka zagrań Rossa, to te pięć i pół minuty byłoby jedynie przeciągającą się torturą. Sympatyczny Great Gods Glorious był jak na złość instrumentalny. Obiecująco zaczynał się Shining Path ze zwrotkami w stylu późnego Manowar i klasycznym tempem, lecz śpiew - który na debiucie tak nie raził - tu znów nadawał się do wymiany. Interesujące przejścia zastosowano w balladowym Among The Ruins, z pewnymi wtrąceniami z Black Sabbath z najdawniejszych czasów. Aspiracje epickie zgłaszał w końcu ostatni Empire`s Anthem, ale był zbyt anemiczny i zaśpiewany bez wyrazu. Utwór ciągnął się w nieskończoność stwarzając wrażenie 10-minutowego kolosa. Wolna część z chórkami prymitywna i chwilami wręcz żenująca. Ross The Boss zarezerwował sobie dosyć długi czas na solówkę, także dosyć średnią. Debiut miał w sobie coś co przyciągało i pozwalało przymknąć oko na kiepski wokal i pewne mielizny. Na drugim albumie wszystko wylazło na wierzch, dodatkowo uwypuklone ugładzonym brzmieniem.
Ross The Boss zagrał gościnnie solówkę w utworze Atlantis portugalskiego Attick Demons w 2011, dołączył również do Death Dealer (grał tam też później Mike LePond). Carsten Kettering grał w niemieckim Majesty. Patrick Fuchs (jako Tony Scoleri) grał w doomowym Lord Vigo (EP-ka Under Carpathian Sun w 2015m Blackborne Souls w 2017 i Six Must Die w 2018) oraz powermetalowym Hammer King. Mike LePond grał w Eternity`s End, Tomorrow`s Eve i DeadRisen (DeadRisen w 2020). Lance Barnewold grał na gitarze w Mike LePond`s Silent Assassins. Marc Lopes dołączył do Metal Church jako zastępstwo zmarłego Mike`a Howe`a.

Ross The Boss (ex-Manowar), Patrick Fuchs (Ivory Night), Marc Lopes (ex-Hammersmyth, ex-Meliah Rage),
Mike LePond (ex-Heathen`s Rage, ex-Brute Force, Symphony X, ex-Distant Thunder, ex-Holy Force, ex-Seven Witches, Lalu, ex-Ashenveil,
ex-Sleepy Hollow, ex-Affector, MindMaze, ex-Starbynary, Mike LePond's Silent Assassins, ex-Waken Eyes, Them, Dramatica),
Steve Bolognese (ex-Into Eternity, ex-Baptized In Blood, Death Dealer)