Szwedzki projekt powołany do życia w 1994 w Skelleftea przez Andreasa Hedlunda (ur. 17 listopada 1973). Na pierwszych trzech wydawnictwach gościnnie wspomogli go skrzypaczka Cia Hedmark z Otyg oraz odpowiedzialny za programming Marcus `Vargher` Norman. Już pięcioutworowa debiutancka EP-ka (jej nazwa oznaczała "Heathenhearted") umiejscowiała epicentrum zainteresowań muzyka wokół rytmicznie skomplikowanego viking metalu z mocnymi wpływami folku i progresu. Wydany w grudniu 1998 [2] rozpoczynał się krótkim Rundans, idealnie wręcz pasującym na jedną z płyt Otyg. Po nim jednak następował För Kung Och Fosterland - prawdziwa metalowa furia, zaskakująca wykorzystanie fragmentu Upiora W Operze Andrew Lloyd Webera. Już tutaj Vintersorg zastosował przeplatanie się dwóch różnorodnych wokali, raz prezentując manierę blackowego wyjadacza, a za chwilę korzystając z dobrodziejstw czystego głębokiego głosu (czy też jodłowania) i ta podniosła tonacja nasuwała skojarzenia z wokalem Dana Swanö. Konwencja polegała zatem na przemieszaniu viking/blacku z folkiem na tle symfonicznym. Niektórzy krytycy porównywali ten album do krążka Isengard - było to o tyle chybione, że Vintersorg nigdy nie stawiał na prostotę (czy nawet prostactwo brzmienia jak projekt Fenriza). We wspomnianym För Kung Och Fosterland oraz w Asatider solówki gitarowe zagrał Andreas Frank, a najlepsze wrażenie robiły tytułowy Till Fjälls oraz Hednad I Ulvermanens Tecken.
Wzorowym dokonaniem okazał się [3], wydany 16 listopada 1999 przez Napalm Records. Bardziej dopracowano styl i aranżacje, a takich kawałków jak Svaltsvinter, Manskensman czy Trollbunden słuchało się z prawdziwą przyjemnością. Konwencja grania uległa wysublimowaniu i uporządkowaniu, choć trzon pozostał taki sam. Muzyka miała obrazować orzeźwiające skandynawskie powietrze i oszałamiające krajobrazy. Urzekały wspaniałe majestatyczne melodie, zgrabnie wkomponowane w metalowe brzmienie. Warstwę wokalną zdominowało czyste śpiewanie z nutą epickości, tradycyjne instrumentarium powiększyło się o wiolonczelę, a większą rolę powierzono symfonicznych klawiszom. Folkowa atmosfera idealnie splotła się z przybrudzonym brzmieniem, mocniej stawiającym na viking metal niż black - wraz z wyzbyciem się blackowych naleciałości poszły angielskojęzyczne teksty.. Na [4] tematyka zmieniła się z pogańskiej na zainteresowania nauką i astrologią. Mimo, że nie tak dobry jak poprzednik, album również mógł pochwalić się interesującymi kompozycjami jak Astral And Arcane, Naturen Gallen i kapitalny cover Uriah Heep Rainbow Demon.
Konglomerat stylów stanowił o sile [5], choć zastosowano nadzwyczaj płaskie brzmienie, w którym poszczególne instrumenty odarto z pogłosu i głębi. Samo wykonanie nie budziło większych zastrzeżeń, choć po trio Hedlund-DiGiorgio-Mickelson można by się spodziewać więcej. W dodatku rytmikę albumu zamknięto w sterylnym szablonie i perkusista nie miał nawet szansy na twórcze wychylenie się. Częste lawirowanie od blackowego skrzeku przez delikatne nucenie aż po patetyczny śpiew sprawiało, że muzyka musiała elastycznie przesuwać się między różnymi stylistykami. Nie zawsze się to udawało i niektóre fragmenty sprawiały wrażenie zbudowanych na siłę, tak jakby grupa czekała na wokalne wejście lidera. Sekcja rytmiczna potrafiła przez dłuższy czas grać jeden oklepany patent, aby po chwili zaskoczyć zupełnie niespodziewanym i nie pasującym do niczego motywem. Najlepszą kompozycjami okazały się Star-Guarded Coronation ora A Metaphysical Drama z gościnnym udziałem Larsa Nedlanda na organach Hammonda,, ale całość nie była łatwa w odbiorze i dla niewtajemniczonych mogła sprawiać wrażenie przekombinowanej. Na szczęście na [6] grupa wyciągnęła odpowiednie wnioski. Powstał album przejrzysty i bardziej agresywny, a zarazem daleki od szablonowości. Techniczne niuanse gitarowe i smaczki basowo-perkusyjne zamaskowano "wewnątrz" utworów. Ekipa lepiej się zgrała, elegancko balansując na granicy blacku, folku i progresywnej awangardy (Star Puzzled), a Vintersorg śmielej powrócił do wokalnych wrzasków. Nazwa [7] oznaczała "korzenie słońca", a kawałki poruszały kwestie filozoficzne i przyrodnicze. Krążek bił na głowę dwa poprzednie, a patenty użyte na zasadzie kontrastu zażebiały się ze sobą, brzmiąc w większości naturalnie. Klawiszom powierzono rolę imitacji tradycyjnych instrumentów i to odejście od symfoniki było krokiem słusznym. Urzekać mogła bogata rytmika obfitująca w wiele zwrotów, choć usadowiona w domenie programmingu. Płyta momentami była bardzo dobra, a nawet porywająca, ale nie stanowiła monolitu i bazowała na wielu zbyt konwencjonalnalnych riffach. Zabrakło też odważniejszych rozwiązań harmonicznych, znanych z pierwszych wydawnictw.
Płaszczyzną łączącą chyba wszystkie wydawnictwa Vintersorg była tematyka tekstów dotycząca człowieka, jego związku z naturą, filozofii oraz współczesnej nauki. Najlepszymi przykładami na to były: Dark Matter Mystery z [6] o zagadce ciemniej materii czy Stralar z [7] o odkryciach Marii Curie-Skłodowskiej. W wywiadach Hedlund często i chętnie opowiadał o tym jak ważne były dla niego próby lepszego zrozumienia świata wszelkimi dostępnymi metodami – poprzez zgłębianie pism filozoficzno-naukowych oraz kontemplację natury. Przez lata jedną z nieprzerwanych pasji muzyka była astronomia. Vintersorg znany jest także z działalności w Otyg, Havayoth, Borknagar, thrash/deathowego Fission (Crater w 2004 i Pain Parade w 2008) i Cronian. Steve DiGiorgio grał w Death, Control Denied, Sadus, Dragonlord, Artension, Iced Earth, Autopsy, Testament, Futures End, Charred Walls Of The Damned, Spirits Of Fire, Terra Odium i u Jamesa Murphy`ego.

Vargher (Bewitched, Ancient Wisdom, Havayoth, Nalfgar); Mattias Marklund (ex-Otyg), Asgeir Mickelson (Spiral Architect, Borknagar)