Niemiecki superprojekt założony przez Sammeta w 2000 w Mainz. Do nagrania powermetalowgo debiutu Tobias zaprosił mnóstwo znakomitych gości (nie udało mu się pozyskać Joey`a DiMaio z Manowar). Wokalnie udzielali się David DeFeis z Virgin Steele (Serpent In Paradise), Ralf Zdiarstek (The Glory Of Rome), Oliver Hartmann z At Vance, Rob Rock, Andre Matos (ex-Viper, ex-Angra, Shaman), Kai Hansen (Sign Of The Cross), Sharon Den Adel z Within Temptation (Farewell) i Michael Kiske (Breaking Away). Gościnnie partie gitary nagrali kolega z Edguy - Jens Ludwig (Sign Of The Cross) oraz lider Stratovarius, Timo Tolkki (The Tower). To była prawdziwa metalowa opera, pełna wyjątkowych popisów solowych, wspaniałej melodyjności, rycerskiego splendoru i charakteryzująca się wyjątkowo rozbudowaną formą. Słuchaczy powalały znakomity warsztat instrumentalny, mnogość wielorakich barw muzycznych, nieustanne zmiany nastroju oraz nie popadające w przesadną słodycz melodie. Niemal każdy kawałek stanowił potencjalny przebój, co było dowodem wielorakich talentów kompozytorskich Sammeta. To był metal szalenie melodyjny i chwytliwy, a jednocześnie nie pozbawiony odpowiedniego pazura ciężkości.
[2] była już "tylko" dobra i nie powalała tak na kolana jak debiut. Znakomicie wypadły utwory szybkie (No Return, Neverland), natomiast mniej ciekawie te wolniejsze (In Quest For, Into The Unknown). Najjaśniejszymi punktami płyty były: The Final Sacrifice, zaśpiewany wspólnie z DeFeisem na tle tnących jak brzytwa gitar oraz ponad 14-minutowy The Seven Angels, znakomity zwłaszcza w pierwszej części. I właśnie takie "ale" można zarzucić większości tego materiału, a całość trudno porównywać z geniuszem debiutu. Tak jakby na wcześnie Sammet zaprezentował światu to co miał najlepszego, a na "dwójkę" wrzucił to co mu z tamtego okresu zostało. Plusem tego wydawnictwa było mocniejsze brzmienie oraz delikatne zmiany w strukturach utworów.
Z biegiem czasu zmienił sie skład Avantasii, zmieniła się również i muzyka. O ile jeszcze [3] były interesującymi zapowiedziami nowego materiału (m.in. covery ABBY Lay All Your Love On Me, Lucifer`s Friend Ride The Sky oraz Ultravox Dancing With Tears In My Eyes), to [4] był kompletną niespodzianką dla dawnych fanów. Zespół całkowicie zmienił styl, opierając muzykę na mrocznych rifach gitarowych i rezygnując z charakteru operowego. Płytę promowały dwa pop-rockowe single - Lost In Space i Carry Me Over. O dziwo, piosenek tych słuchało się z zainteresowaniem. Szkoda, że trzeci singiel okazał się totalnym niewypałem - pozbawiony gitar What Kind Of Love z zawodzącą Amandą Somerville przyprawiał o mdłości. Jednak z nowego oblicza Avantasii wyłaniała się powoli wizja Sammetta - świetny utwór tytułowy, znakomicie wypadł Shelter From The Rain z Michaelem Kiske, szybki Devil In The Belfry z Jornem Lande. Deser stanowiły dwa utwory. Pierwszym był The Toy Master w którym niepodzielnie rządził Alice Cooper, który nadał tej kompozycji niesamowitego klimatu na tle aranżacji orkiestrowych. Drugim - I Don`t Believe In Your Love, popis Rudolpha Schenkera przybierający formę idealnego mariażu Scorpions z melodyjnym metalem. Sammet zrobił płytę taką, na jaką miał ochotę, nie hamując ani na moment. Pojawiały się tu pomysły popowe, hard rockowe i oczywiście metalowe. Plejada wspaniałych gości ewidentnie odcisnęła w tej muzyce swoje piętno. Krążka jako całości słuchało się praktycznie z przyjemnością od początku do końca.
Wydane 3 kwietnia 2010 [5] i dzień później [6] rozczarowały. Ponownie wystąpił cały wachlarz znamienitości, znów Sammet sięgnął po sprawdzone patenty, ale tym razem materiał Avantasii zabrzmiał niezwykle banalnie. Tylko w ten sposób można nazwać takie kawałki jak singlowy Dying For An Angel z Klausem Meine ze Scorpions czy zupełnie niepotrzebnie rozdęte do niemal 10 minut Stargazers i The Wicked Symphony, niewiele tak naprawdę w sobie zawierające. Resztę wypełniły proste piosenki, z których większość wpadała jednym uchem i wylatywała natychmiast drugim. Naturalnie płyta znalazła sporą grupę odbiorców, zwłaszcza wśród płci pięknej wpatrzonej w duże oczy lidera, ale naprawdę świetnych kawałków było zaledwie trzy. We wszystkich wystąpili wokalnie znakomici śpiewacy: w Death Is Just A Feeling - Jon Oliva (ex-Savatage. Jon Oliva`s Pain), w Scales Of Justice - Ripper Owens (ex-Winters Bane, ex-Judas Priest, ex-Iced Earth, Beyond Fear), a w Blizzard On A Broken Mirror - Andre Matos. Ponadto przez album przewijali się: Lande, Kiske, Zdiarstek, Russell Allen z Symphony x i Bob Catley, a także Bruce Kulick, Richter, Alex Holzwarth, Felix Bohnke z Edguy i Jens Johansson ze Stratovarius. Dyskografię uzupełnia dwupłytowe DVD The Flying Opera - Around The World In 20 Days z marca 2011.
Alex Holzwarth bębnił w Rhapsody, Luca Turilli's Rhapsody i Serious Black. Sascha Paeth grał w Redkey i Sascha Paeth`s Masters Of Ceremony (Signs Of Wings w 2019). Henjö Richter pojawił się w składzie The Unity, a Russell Gilbrook pojawił się w składzie zreaktywowanego White Spirit.

Tobias Sammet (Edguy), Henjö Richter (ex-Rampage, Gamma Ray), Markus Grosskopf (Helloween, ex-Shockmachine),
Alex Holzwarth (ex-Angra, ex-Sieges Even, ex-Paradox), Sascha Paeth (ex-Heavens Gate, Luca Turilli, Virgo, Aina),
Eric Singer (ex-Black Sabbath, ex-Drive, ex-Badlands, ex-Kiss, ex-Stream, ex-Alice Cooper),
Miro Rodenberg / Robert Hunecke-Rizzo (obaj ex-Virgo, ex-Luca Turilli, Aina); Oliver Hartmann (ex-At Vance), Russell Gilbrook (Uriah Heep), Felix Bohnke (Edguy)