Włoska grupa powstała w 2021 z inicjatywy Aldo Lonobile, który do współpracy zaprosił angielskiego wokalistę Davida Readmana. Nazwa nawiązywała do Czarnego Oka - galaktyki spiralnej znajdującej się w odległości około 17 milionów lat świetlnych od Ziemi. Aldo zebrał w studio ekipę muzyków otrzaskanych w wielu projektach i to doświadczenia emanowało z każdej sekundy tego albumu. W studio zespół wspomogła dwójka klawiszowców: Antonio Agate i Mattia Gosetti. Powstał klasyczny heavy metal z dwugitarowym atakiem, nad wyraz wymuskanym i technicznym, który imponował już w otwierającym The Hurricane. Ta kompozycja, jak i następny (rozpoczynający się basowym atakiem) Space Travel rezygnowały świadomie z heroicznego wymiaru, główny akcent postawiono na budowanie fundamentu na melodyjnego heavy metalu z elementami hard`n`heavy. Readman jak zwykle błyszczał - ten facet odnajdował się po prostu znakomicie w każdej stylistyce. W romantycznym No Turning Back kwintet dewastował w nostalgicznym stylu i to było coś więcej niż techniczny melodyjny heavy metal (numer zagrano subtelnie z dyskretnym planem klawiszowym). Darkest Night dobrze się zaczynał, zwrotki może były słabsze tym razem, lecz znów z uwagą słuchało się świetnych partii klawiszy. Balladowy Midnight Sunset był piękny, z akustycznymi gitarami, rockowymi wstawkami i pastelowymi klawiszami. Zasadniczo heavy/powerowy w riffach Under Enemy`s Fire po raz pierwszy na tej płycie zabrzmiał rycersko, świetnie zaśpiewany przez Readmana. Z kolei spokojny The Landing miał sporo z Masterplan, a prostota w kunsztownym wykonaniu w szybkim wymiataczu Don`t Trust Anyone ujmowała momentalnie i ta kompozycja zasługiwała na specjalne wyróżnienie za genialną chwytliwość. Przeznaczony chyba na listy przebojów When You`re Gone to nieco dyskotekowych skocznych klawiszy i refren zadowalający szerokie rzesze konsumentów melodyjnego rocka. Zamykający album Time Stand Still lekko bezbarwny, to zaledwie poprawny melodyjny heavy/AOR - dość nijakie zakończenie po riffowej potędze prezentowanej wcześniej. Płytę wyprodukował Aldo Lonobile i on jako producent błędów nie popełnił. Wsparte przez wytwórnię Frontiers Records zespoły nie wydają płyt, których poziom realizacji był niższy niż bardzo dobry. Doskonała selektywność, wyważone gitary, bogato brzmiąca perkusja, mocny głęboki bas i perfekcyjny mix. Ze słabszych dwóch numerów można było pewnie zrezygnować przez co album zyskałby na klimacie i zwartości gatunkowej.
David Readman nagrał solowo: David Readman w 2007 i Medusa w 2022. Luca Princiotta grał też w Sunstorm, a Aldo Lonobile dołączył do Lunarian (Burn The Beauty w 2022) i Ring Of Fire. Andrea Arcangeli grał w powermetalowym Bloody Idol (The Last Crusade w 2024).

David Readman (Pink Cream 69, ex-Adagio, ex-Andersen/Laine/Readman, Voodoo Circle, ex-Delany, ex-Almanac, ex-Tank, ex-Natural Born Machine),
Aldo Lonobile (Secret Sphere, ex-Civilization One, ex-Death SS, Edge Of Forever, Sweet Oblivion, Archon Angel), Luca Princiotta (ex-Clairvoyants, Doro),
Andrea Arcangeli (ex-Thy Mortal Eyes, ex-River Of Change, ex-Concept, DGM, ex-Solisia, ex-Hevidence, Noveria, ex-Ark Ascent, ex-Sweet Oblivion),
David Folchitto (Stormlord, ex-Tular, ex-Concept, ex-Kaledon, ex-Screaming Banshee, ex-Nerodia, ex-Arkana Code, ex-Mesosphera, ex-Gravestone)