Od początku fundamentem Moonstone Project był włoski gitarzysta Matt Filippini, który do współpracy zaprosił kilka znanych osób ze świata hard rocka. Marzenie o graniu muzyki w stylu klasycznego rocka podszytego bluesem z lat 70-tych sprawiły, że podczas nagrywania dwóch pierwszych albumów w studio zagościli: Ian Paice, Eric Bloom (wokalista Blue Öyster Cult), Steve Walsh (wokalista Kansas), Glenna Hughes, Graham Bonnet, Kelly Keeling (ex-MSG), James Christian (wokalista House Of Lords), Tony Franklin i Carmine Appice (obaj ex-Blue Murder) oraz Paul Shortino (ex-Rough Cutt, ex-Quiet Riot). Na [3] Filippini zebrał bardziej skonsolidowany skład - płytę otwierał Sinner Sinner, który ponad 30 lat wcześniej zapewne sporo namieszałby na ówczesnych listach przebojów. James Christian, który został głównym frontmanem zespołu, w niektórych momentach przypominał śpiewem Kipa Wingera. Moonster Booster od razu mógł się spodobać miłośnikom klasycznych krążków Uriah Heep i Rainbow, a o sile kawałka stanowiły przede wszystkim rewelacyjny początek i wspaniałe zwrotki. Bluesową balladą był Cosmic Blues, nieco zeszpecony przez wplecione wstawki industrialno-taneczne. W połowie numeru gitary tworzyły specyficzny nastrój, który przywoływał wręcz lata 60-te. Afrykańskie rytmy zwiastowały From Another Time - utwór odrobinę funkowy, a z pewnością rozrywkowo skoczny. Tytułowy Rebel On The Run jakby odcinał się od brytyjskiego heavy-rocka, skłaniając się ku dźwiękom amerykańskiego Południa. W Closer Than You Think gościnnie zaśpiewali Glenn Hughes i Robin Beck - spokojnym numerze o nastrojowo-balladowym charakterze. Hey Mama witała słuchacza pianinem rodem z epoki kina niemego, a dalej muzycy próbowali pogodzić ze sobą elementy rocka brytyjskiego z amerykańskim. Transowe zagrywki wykorzystano w Shooting Star z nieco prostą, aczkolwiek sugestywną grą perkusji. W inspirowanym bluesem hard rockowym Madman Christian porzucał melodyjne zaśpiewy na rzecz bardziej forsownej eksploatacji swego głosu. W końcu Halfway To Heaven nadano brzmienie retro przy użyciu efektu typu POD. Powstała płyta wyrównana i mogąca się podobać w całości. Wydawnictwo adresowano do fanów hard rocka lat 70-tych, którzy z nostalgią chcieli powspominać stare dobre czasy. Warto wspomnieć, że w chórkach zaśpiewali Ken Hensley (ex-Uriah Heep) i Roberto Tiranti (Labyrinth, ex-Athlantis), kilka gitarowych riffów dorzucił również Massimo Numa.
Alessandro Del Vecchio grał w Eden`s Curse, Hardline (wraz z Jovino zrealizowali płytę Danger Zone w 2012), Silent Force, Level 10, Bailey (wraz z Mori), u Jeffa Scotta Soto, w Between Worlds, Chalice Of Sin (Chalice Of Sin w 2021), The Grandmaster (Skywards w 2021), Enemy Eyes i Vanden Plas. Francesco Jovino bębnił w Primal Fear, Jörn, Sunstorm (z Del Vecchio i Mazzucconim), Sinner, Voodoo Circle i Iron Allies. Mazzucconi dołączył do Shining Black i Archon Angel.

Alessandro Del Vecchio (Edge Of Forever), Francesco Jovino (U.D.O.)