Amerykański projekt utworzony przez prominentnych muzyków świata metalu. Jego inicjatorami byli przede wszystkim Michael Vescera, który zachłysnął się kulturą Dalekiego Wschodu w czasach działalności w Loudness oraz Chris Impellitteri, którego zespół zawsze był w Japonii niesłychanie popularny. Projekt stanowić miał niejako jankeską odpowiedź na Animetal, założony swego czasu przez Eizo Sakamoto z Anthem, przerabiający znane melodie z mangowych kreskówek. Debiut ukazał się 12 października 2011 i wydawało, że ten prześmiewczy pomysł będzie jedną z największych porażek roku. Tymczasem stało się inaczej i kwartet - rozmyślnie lub nie - stworzył kapitalny krążek, pełen energii i wyśmienitych melodii. Pomijając dziecinny i nieco irytujący image, powstał materiał niezwykle równy i zwracający uwagę perfekcją wykonania. Całość otwierał poparty videoklipem Uchuusenkan Yamato, ze śpiewem Vescery w stylu japońskich wokalistów heavymetalowych z lat 80-tych i fantastycznym refrenem. Na pierwszy plan wysuwał się jednak Chris Impellitteri, który takimi fajerwerkami i szybkością ostatni raz raczył swoich fanów na Screaming Symphony 15 lat wcześniej. Gatchaman No Uta rozpoczynał riff znany z Flight Of Icarus Iron Maiden, ale ten zabieg był celowy, gdyż Animetal USA tu i ówdzie w celu dobrej zabawy przemycał kultowe riffy. Tak było m.in. w Ai Wo Torimodose (motyw z The Trooper Żelaznej Dziewicy) czy Yuke Yuke Hyuuma z nawiązaniami do Fast As Shark Accept. Obok pędzenia do przodu z prędkością światła (Mazinger Medley, Ganbare Dokaben), znalazło się też miejsce na piękną balladę Ike Tigermask z klimatyczną solówka Chrisa i hymnowym refrenem. Na słowa uznania zasługiwała także klarowna produkcja, uwypuklająca nie tylko moc każdego instrumentu, ale i głos Vescery. Klimat ubiegłych dekad spotęgowany był przez wysoką formę poszczególnych muzyków i jeśli z ich strony był to jedynie metalowy żart, to ta jedna rzecz im nie wyszła. Powstał album bez słabych punktów i mocno lokujący się w czołówce roku 2011.
Michael Vescera zaśpiewał potem na mało ciekawej płycie Unholy Rites duńskiego Fatal Force w 2012, znacznie ciekawszej Sovereign (Warring Heaven w 2012) francuskiego wirtuoza gitary Samira Mhamdiego, w rozczarowującym heavy/powerowym Warrion oraz Magic Kingdom. John Dette bębnił w Impellitteri, natomiast Rudy Sarzo dołączył do Dream Child, A New Revenge (Enemies & Lovers w 2019) i zreaktywowanego Vandenberg. Scott Travis bębnił w Elegant Weapons.

Od lewej: Rudy Sarzo, Michael Vescera, Chris Impellitteri; na górze Scott Travis

Michael Vescera (ex-Obsession, ex-Loudness, ex-Yngwie Malmsteen, ex-Roland Grapow, ex-Killing Machine, MVP, ex-The Reign Of Terror, ex-Palace Of Black),
Chris Impellitteri (ex-Vice), Rudy Sarzo (ex-Ozzy Osbourne, ex-Quiet Riot, ex-M.A.R.S., ex-Whitesnake, ex-Manic Eden, ex-Dio, Tim `Ripper` Owens),
Scott Travis (ex-Racer X, Judas Priest, ex-Fight, Hawk), John Dette (ex-Testament, ex-HavocHate)